Duhovi postoje samo u našem mozgu i naučnici sada tačno znaju u kojem ih dijelu mozga mogu pronaći i zašto se pojavljuju, prema rezultatima istraživanja koje je proveo tim s Ecole Polytechnique Federale de Lausanne (EPFL).
Švicarski naučnicii zaključili su da su “duhovi” odnosno “osjećaj nečije nevidljive prisutnosti” proizvod našeg mozga u trenutku kad zbog bolesti, iscrpljenosti ili stresa mozak na trenutak izgubi pojam o tome gdje se tijelo u prostoru nalazi. Oni su u laboratorijskim uslovima uspjeli stvoriti iluziju postojanja duhova odnosno doživljaja nevidljive prisutnosti.
Pacijenti koji pate od neuroloških ili psihijatrijskih stanja često su opisivali osjećaj strane prisutnosti, a slična su iskustva bezbroj puta opisivali i alpinisti, istraživači, preživjeli, kao i osobe koje su izgubile najbliže članove porodice.
Zajednički nazivnik njihovih iskustava bio je da su “osjećali nečiju prisutnost” ali je nisu vidjeli.
Tako je planinar Reinhold Messner u junu 1970., dok se spuštao s bratom s vrhunca Nanga Parbat, iscrpljen i promrznut u uvjetima razrijeđenog zraka, doživio prisutnost trećeg planinara nekoliko koraka iza sebe ali uvijek izvan vidnog polja. Kazao je kako ga nije vidio ali je osjećao da je tamo.
Tim naučnika Olafa Blankea s EPFL-a uspio je kod dobrovoljaca stvoriti iluziju strane nevidljive prisutnosti u laboratoriji a ponudio je i objašnjenje fenomena.
Naučnici su pokazali da je osjećaj nečije nevidljive prisutnosti posljedica promijenjenih senzorimotornih signala u mozgu koji su odgovorni za svijest o vlastitom tijelu i njegovom položaju jer su uticali na, odnosno ometali su mozak u integriranju informacija o kretanju vlastitog tijela s osjećajem položaja vlastitog tijela u prostoru.
Naučnici su zbunjivali mozak ispitanika u laboratorijskim uslovima uz pomoć robota koji je dodirivao ispitanike po leđima uz odgodu dok su oni istodobno sami ponavljali takve pokrete.
Dio ispitanika nastali doživljaj opisao je kao osjećaj nečije prisutnosti a nekoliko čak i kao prisutnost duhova. Osjećaj nelagode bio je u nekim slučajevima tolikog stepena da su ispitanici tražili da se pokus prekine.
Naučnici su zaključili da mozak, jednom ometen, te informacije nije više tumačio kao informacije o vlastitom tijelu nego ih je interpretirao kao tuđu prisutnost.
Komunikacijski nesporazumi događali su se između inzularnog, frontoparijetalnog i temeproparijetalnog korteksa mozga tokom razmjene informacija i njihovog interpretiranja.
Rezultati istraživanja objavljeni su u časopisu Current Biology, piše fena.hr
